Söylemeliyim ki, bu izlediğim ilk Makoto Shinkai yapımı. Keşke, Shinkai'yi bu animeyle tanımasaymışım. Şu an yaşadığım duygu yoğunluğundan ötürü söylüyorum bunu. Allahım çok güzeldi. 45 dakikalık bir anime bu kadar mı güzel olabilir. Bu kadar mı sade ama çizimleriyle muhteşem olabilir. Nasıl vermek istediği duyguyu direkt verebilir. Keşke daha önce izleseymişim demiyorum, böyle güzel bir şeyi keşfetmenin mutluluğunu yaşıyorum.
Konusundan bahsedecek olursam: Takao ayakkabı tasarımcısı olmak isteyen bir lise öğrencisidir. Ailevi problemleri vardır ve bir yandan geçimini sağlamak için çalışmaktadır. Okuldan ve işten arta kalan vakitlerde durmadan ayakkabı tasarlar. Yağmur yağdığı günlerde okulu ekme gibi bir de huy edinmiştir. Yağmur yağdığı zaman dersi ekip bir Japon bahçesinde tasarımlarını yapmaktadır. Bir gün yine bu bahçeye geldiğinde gizemli bir kadınla karşılaşır. Gel zaman git zaman, bu kadınla olan muhabbeti artar. Her yağmur yağdığında bu bahçeye geldiğini belirtir Takao. Birbirlerine söz vermeseler de her yağmur yağdığında ikisi de o parka gider.
Artık öyle bir noktaya gelmiştir ki, ikisi de yağmur yağmasını dört gözle bekler hale gelmiştir. Takao bu kadın hakkında hiçbir şey bilmese de günden güne ona bağlanmıştır. Kadın, Kadın deyip durdum ama bir ismi var tabii: Yukino. Yukino 27 yaşında, depresyonda olan bir kadın. Bariz bir şekilde yeme bozukluğu var ve hayatından memnun değil. Takao ile arkadaşlığı ona umut oluyor, onun hayallerinden besleniyor. Takao, Yukino'nun bir nevi çıkış yolu oluyor.
Sonra tabii yaz geliyor ve yağmur yağmıyor. İkisinin de gözü havada kalsa da parka gitmek için bir sebepleri olmuyor. Zaman gelip geçiyor, Yukino, Takao'yla düzeltebildiği şeyleri tekrar yıkıyor. Yıkıyor dediysem de bilerek yapmıyor bunu. Elinden bir şey gelmiyor. Takao okula başlıyor, Yukino'yu düşünmek istemiyor ama onun da elinden bir şey gelmiyor.
Sonra tesadüfi bir şekilde tekrar karşılaşıyorlar. Ancak bu iyi mi oluyor kötü mü ona karar vermek güç. Araya bariz konulması gereken sınırlar var ve ikisi de bunu yapamıyor. Aslında Yukino yapıyor da iş işten geçtikten sonra yapabiliyor. İki taraf için de kırıcı oluyor. Yanlış zaman meselesi yani.
İlginç bir şekilde iki karakterde de kendimden pek çok şey buldum. Belki de bu yüzden bu kadar üzücü oldu benim için. Evet bu animeyi iyi ki şimdi izlemişim çünkü bundan bir kaç ay önce izlemiş olsaydım büyük bir ihtimalle verilmek istenen duyguyu anlamayıp ön yargıyla izlerdim. Hayır, bundan önce büyük olan kişinin kadın olmasına takmazdım. Direkt yaş farkına tepkiliydim. Artık öyle düşünmüyorum, insanlar çok farklı kişilerden hoşlanabiliyor ve yaş farkı hiçbir şey olabiliyor. (Böyle dediysek de yanlış anlaşılmasın iki tarafın da yetişkin olduğunu farz ediyorum.)
Çizimler... Çizimler müthişti! Ya hu, ben ki yağmurdan nefret eden insanım gözümü kırpmadan izledim. Tabii yağmurdan her zaman nefret etmiyordum, sevdiğim zamanlar vardı. Geçmişi hatırlatıyor bana o yüzden. Geçmişi hatırlatıyor demişken, değişik bir şekilde, konudan bağımsız olarak eskiyi hatırlatıp durdu bana. Lisedeyken olduğum zamanları. Bizim de böyle bir çardağımız vardı ve bizimkilerle yağmur yağdığında soluğu orada alırdık. Toprak kokusu ve sigara kokusu birleşirdi sdfghjk Gerçi biz soluğu her daim orada alırdık ama neyse.
Bir de, neden bilmiyorum, Miyazaki'yi anımsadım. Onun sürekli uçaklar/uçan şeyler kullanıp durması gibi burada da gökyüzüyle ilgili bir gönderme vardı sanırım. Kullanılan renklerde... Ay çok hoş bir animeydi ya!
Sonuç olarak senaryosu kimilerine göre sıkıntılı olsa da sırf çizimler ve o yağmur manzaraları için bile izlenir. Ben şimdi bu yazıyı bitirerek gerçek dünyaya döneceğim. Keşke yağmur yağsaydı da yağmurda yürüyüş yapabilseydim. O kadar zaman sonra tekrar yağmuru sevebildim ya, evet, bir şeyler kazanmışım! ^^
Hatcik
Ben de gözüm dolu dolu izledim bu animeyi. Öyle sevdim ki, yağmur sahnelerine hele öldüm bittim. Tekrar izleyesim geldi şimdi :) Sevgiler..
YanıtlaSilÖncelikle bloga hoşgeldin! ^^ Evet çok güzeldi gerçekten. Tekrar izleyeceğim kesinlikle :) Sevgiler^^
Sil